TRISTES ARMAS

tristesarmas

Esta é a historia dunha carta que nunca chegou ao seu destino. Tamén é a historia de dúas nenas, Harmonía e Rosa, exiliadas en Rusia, de dous amigos que se atopan en bandos opostos, dunha muller loitadora, dun carteiro namorado, dun rapaz empeñado en borrar a tristeza dos ollos dunha rapaza.
É unha historia de fillos separados dos seus pais, de parellas desfeitas, de homes e mulleres zarandeados e maltratados polos ventos do odio.
Pero Tristes armas é sobre todo unha historia de amor.
Tristes armas presenta dende un punto de vista sinxelo e profundamente humano algúns episodios da Guerra Civil, desde o punto de vista dos que non combateron, pero que sufriron as súas terribles consecuencias.

Podedes ler na web da autora algúns comentarios

http://www.marinamayoral.com/libros/tristes.html

Comentarios

  1. Borja Melchor Fernández19 de octubre de 2009, 15:36

    A min, este libro pareceume moi triste, pero
    penso que a realidade é así, e as guerras son o que amosan: tristeza e pena, acompañadas de
    morte.Gustoume pouco o final, xa que pensaba que Harmonía ía ver á súa nai tras ir a Rusia.

    ResponderEliminar
  2. Edgar Melchor Fernández26 de octubre de 2009, 14:54

    Este libro encantoume; é un libro moi triste e, fóra do que un pode pensar, é unha novela moi real. Unha das cousas que máis me gustou foi que os sucesos transcorren en lugares concretos, que o lector coñece e a través disto enténdese mellor o contido da obra.

    ResponderEliminar
  3. Este libro gustoume especialmente, xa que ten unha historia moi triste, pero que ao mesmo tempo pensas que os pas fan ue deben mandando ás súas fillas para Rusia. Pareceume realmente trite o de que a súa nai non chegaa a tempo para despedirse das fillas.
    O que pasa é que o final, para mi, é demasiado feliz e bonito para unha historia tan triste, mais as nenas o merecían polo mal que o pasaron. Gustoume tamén que era unha historia que engaiolaba moito e sempre querias saber o que ía suceder a continuación.
    En resumo, gustoume moito o libro.

    ResponderEliminar
  4. Olalla Rodríguez Vilas27 de octubre de 2009, 22:07

    Este libro gustouome moito.
    Paréceme unha historia un tanto triste pero bonita.O que non me gustou foi a morte do pai das rapazas, por culpa das guerras.
    Paréceme que o que os pais de Rosa e de Harmonía fan é necesario para mantelas a salvo.Creo que naquela época seguramente moitas familias terían que distanciarse dos seus fillos,correndo o risco de non volvelos ver.
    Gústame o personaxe de Rosa, paréceme divertida, e que pasao ben, divírtese aínda sabendo que os seus pais están moi lonxe dela.
    Harmonía paréceme que pensa moito nos seus pais o que lle fai que non se divirta.
    É moi bonito o unidas que están as irmáns e como se apoian mutuamente.

    ResponderEliminar
  5. sonia rodríguez varela15 de diciembre de 2009, 8:53

    Este libro gustoume moito .
    Aínda que é triste é a realidade .
    Os pais das rapazas aínda que pareza triste eles intentaban darlles o mellor para que as suas fillas estivesen ben, alexadas daquelo que era todo contñinua guerra .
    O final paréceme un tanto engaiolante .

    ResponderEliminar
  6. Sergio Rodríguez Castro.15 de diciembre de 2009, 9:02

    Este libro gustoume bastante aínda que conta algo bastante triste.A min gustoume porque é unha historia q viviron moitos nenos nesa época, ainda que non me gustou moito o final.

    ResponderEliminar
  7. Estela Bouzo Fernández15 de diciembre de 2009, 9:02

    Este libro gustoume moito xa que conta unha historia moi triste e a vez moi interesante.
    Ves o que fan os pais polas fillas.
    Gustoume o personaxe de Harmonia porque ves o que fai ela para que non chore a súa irmá.

    ResponderEliminar
  8. Foi un libro que me gustou bastante, ainda que algunha das partes fixoseme un pouco pesada debido a que xa lin moitos libros sobre este tema, e mais ou menos contaban o mesmo nesas partes. Pero a pesar do anterior toda a historia en xeral gustoume moito, non fun capaz de deixar de lela durante 3 dias no tempo que tiña libre e a cada paso da historia cambiábame os meus sentimentos: Tristeza, alegria, amor, tenrura, medo, nostalxia...
    A miña valoración deste libro é dun sobresainte

    ResponderEliminar
  9. Marcos Salgado Dieguéz15 de diciembre de 2009, 9:19

    Este libro gustoume moito.Foi un libro ke meenganchou,estiven varios dias leendo e hasta que o acavei.Tiven diferentes sentimentoso leelo:
    Tristez:Porque as rapazas marchan moi xovenes para Rusia e alexanse dosseus pais,e ke o pai de Armonia e Rosa morrera.
    Alegría:Que Rosa e Armonia pasano ben en Rusia e coñezen aun amigo novo,e que ao final as fillas e a nai volvense a rencontrar.
    A miña valoracion deste libro é moi positiva xa que me enganchou e ai poucos libros que a min xeguen a engancharme

    ResponderEliminar
  10. Comparto as demáis opinions aínda que que aparecese alguén disposto a axudar a Carmiña en todo, económicamente tamén, coma aquela carteira, pareceme un tanto subrealista, e máis na desconfianza e temor que a guerra infundiu sobre as xentes desa época. Pero polo demais é unha bonita novela acerca do dano que fai a guerra, tanto nun bando coma no outro, aínda que lóxicamente os máis represariados sexan os perdedores.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares